Ik weet niet hoe dat destijds voor u verliep, beste lezer, maar toen ondergetekende, ergens in 2014 de CD “Bella Ciao” te horen kreeg, werd dat een soort verwerkelijking van iets dat tientallen jaren eerder begonnen was:beetje bij beetje kregen we de radio-opnames te horen van de show die in 1964 de aanzet was voor een heuse revival van de Italiaanse folkmuziek. Als je dan, zoals ik, gezegend bent met oudere broers, die veel met folk bezig waren, dat leerde je druppelsgewijs de liederen kennen, die op vandaag tot de canon van die rijke Italiaanse cultuur zijn gaan behoren.

Toen, naar aanleiding van de vijftigste verjaardag de originele “Bella Ciao”-plaat verscheen, liep je hele dagen mee te neuriën en te zingen -in je eigen fonetische Italiaans- met strijd- en arbeidersliederen, waarvan je vooral via je buikgevoel de essentie en de boodschap begreep. In de loop der jaren zijn Riccardo Tesi en zijn kompanen echter een heus begrip geworden, ook in onze regio’s en werd er dus met velen uitgekeken naar deze “A Sud di Bella Ciao”, waarop niet alleen de bijzonder bekende titelsong hernomen wordt, maar waarop ook veel dieper ingegaan wordt op de folk van de zuidelijke regio’s van Italië en enkele van haar eilanden.

Het gezelschap waarmee Tesi zich ook deze keer omringt, is van hemelhoge kwaliteit en omvat een flink deel van de artiesten, die ons vertrouwd maakten met de hedendaagse Folk uit de Laars. Naast Tesi en zijn accordeon, zijn er de stemmen van Elena Ledda en Lucilla Galeazzi aan de vrouwelijke kant en die van Nando Citarella, Alessio Lega, Gigi Biolcati en onze favoriet Maurizio Geri aan de mannelijke. Waar de dames genoeg blijken te hebben aan hun stemmen, brengen de mannen ook hun gitaren en percussie in, nog aangevuld met -uiteraard- de accordeon van Tesi en de sax van Claudio Carboni en kleinere gastpartijen van een dozijn andere muzikanten.

Op het programma: dertien liederen en melodieën, die samen ruim boven het uur afklokken en waarvan bij ons vooral “Il Trenino che parte e va” -een mijnwerkerslied van Caterina Bueno uit de jaren ’40 van vorige eeuw, maar hier prachtig gezongen door Nando Citarella en Maurizio Geri blijft hangen.

Daarnaast is er de ruim negen minuten lange suite “Pizzicargia”, die de brug maakt tussen de klassieke Italiaanse folk en datgene wat daar nu aan toegevoegd wordt via tracks als “Bella Ciao a Sud” en “Des de Mallorca a l’Alguera”: een blik voorbij het zuiden van Italië naar het Zuiden van de wereld. Voor liefhebbers als ondergetekende is dit 66 minuten lang genieten en tegelijk uitkijken naar het moment waarop we het bijhorende zaalspektakel kunnen gaan bekijken. Hopelijk vindt één of andere programmator het de moeite van het programmeren waard. De CD belooft alvast het beste!

(Dani Heyvaert)